– A skąd wiesz? We mgle nie widać. – Barney obstawał przy swoim. – Już dzwoniłem,

Czas ucieka. Już niedługo O1ivia będzie błagała o życie. Na razie na to za wcześnie. Nie
– Nie ma mowy. – Dysząc ciężko, patrzył na nią, czując, jak pot zalewa mu oczy.
pierwszego ślubu wypłowiały, zblakły, a stroje młodej pary świadczą o tym, że minęła cała
Montoyę i innych przyjaciół w Nowym Orleanie, którzy zrobią dla niego różne rzeczy, na
sprzedawcy. – W każdym są drzwi na taras wychodzący na basen i ogródek.
znowu być razem. Od niedawna, a teraz... a teraz wiedziała, że to koniec. Na dobre.
204
– Niewiele mogłem zrobić – zaczął, gdy Montoya rozparł się wygodnie na krześle i
rozum.
ludzi. – Zaraz powiesz, że to Bentz załatwił siostry Springer.
Niespokojnie, ale długo. Potarł zarośnięty podbródek i usiłował odepchnąć wspomnienie
bez Bentza wśród podejrzanych.
już ona jej pokaże.
Rozdział 11

adoptować jasnowłose dziecko, najlepiej chłopca. Bardzo tego
Naparła rękami na ramiona Gallaghera, próbując go od siebie
an43
215
- Tak, dokładnie to samo od niej usłyszałem. Ale pracuj nad nią.
mały, darmowy szpital w jednym z biedniejszych rejonów Chihuahua.
- Cześć, True - powiedziała. - Jak się miewasz?
pragnęli. Rhonda poroniła trzykrotnie, a czwarte dziecko zmarło
po zatłoczonych uliczkach Juarez, aż dojechali pod drzwi z napisem

framugę. Smutnymi oczyma patrzył na szary ocean,
dokładnie wtedy, gdy go potrzebowała. Jakby specjalnie dla niej.
Pojechali na parking za marketem, z dala od hord kupujących;
pościeli. Tak blisko.
podnosi wyszukaną pojedynczą kartkę. Zanosi ją do stojącej