Nie w smak jej było zostać przez pół dnia z panną Fabian i Baverstockami, ale postanowiła nie wchodzić im w drogę. Dziwiło ją jedno. Nie mogła nie zauważyć, że panna Baverstock zaprzestała pogoni za markizem. Co to ma oznaczać? Czy znudziła się nim - nie, to absurdalny pomysł - a może jest już tak pewna swego, że nie obawia się sprawiać wrażenie obojętnej?

- Przyniosłem... dowody. Mam zdjęcia. Ale nie chciałbym, żebyś je oglądała. - Ścisnął ją za ramię, zmuszając, żeby na niego spojrzała. - Po prostu mi uwierz, Glorio. Tak będzie lepiej.
ni ubierać się w ten sposób. - Willow otworzyła usta, by coś
Angie zaczęła rodzić i pojawiły się jakieś komplikacje. Mąż
jakiegoś mężczyznę - odcięła się.
Clemency miotała się po pokoju, starając się spakować. Wyciągnęła spod łóżka kufer i otworzyła go, jednak nie była w stanie zrobić nic więcej. Nie potrafiła logicznie myśleć, nic już nie miało sensu. Stała tak, z parą butów w dłoni, i nie wiedziała, co dalej.
Oriana wzruszyła ramionami; te służące, wiecznie narzekają!
Przeszył go dreszcz. Słyszał jej przyspieszony oddech i wiedział, Ŝe ona teŜ o
pukaj, otwórz po prostu drzwi i wejdź. - Westchnął głęboko i mówił dalej: - Jeśli nie
opodal ręcznikiem. Jej policzki oblał szkarłatny rumieniec.
Zatrzymał samochód obok niej. Jego ciemne włosy były zmierzwione przez pęd wiatru. Chciała ich dotknąć, pogłaskać. Zamiast tego wsunęła ręce do kieszeni.
tego klubu, którzy trwali tam ud kilku pokoleń. I od kilku pokoleń brali na siebie odpowiedzialność
- Mhm... - Oriana ponownie przyjrzała się kartce. - Pisze także, że nasza obecność będzie dla niego zaszczytem. Oczywiście musimy pojechać. Biedny Lysander! Jakże nudne muszą być interesy! - Ugryzła delikatnie jabłko i zapytała z udaną nonszalancją: - Czy jego sprawy naprawdę tak źle stoją?
- Sądziłam, Ŝe masz ochotę.
Co takiego miała na myśli?

głos.
- Jesteś okropnym człowiekiem, Lucienie. Znienawidziłabym cię, gdybyś nie był
Niebieska Niania tak właśnie była wyposażona. Ostroż-
powiększyła odległość między nimi.
dziewczyny na pastwę kuzyna, choć niewykluczone, że Kilcairn postanowił żerować na jej
Liz pokręciła głową.
Santos oparł głowę o zagłówek i zapatrzył się w mrok nocy. Mknęli pustą o tej porze szosą między-stanową, zostawiając po bokach uśpione, zjawiskowe zabudowania. Monotonna jazda odprężała, cichy szum silnika działał usypiająco. Tym razem mnie nie znajdą, pomyślał, zapadając w stan miłego odrętwienia. Nie odeślą do żadnej rodziny zastępczej. Za kilka lat, kiedy będzie już dorosły, kiedy uwolni się od nadzoru rozmaitych służb społecznych, wróci i znajdzie zabójcę matki...
Wspięła się na palce, pocałowała go na pożegnanie. Santos patrzył za nią przez chwilę, ale zamiast zastanawiać się nad tym, co właśnie usłyszał, myślał o Glorii. O tym, co czuł, kiedy ją
szeleszcząc jedwabiem. - Przyjemnego wieczoru, milordzie.
- Nigdy panu nie zaufam. Sam pan powiedział, że gdyby nie testament ojca, nigdy nie
- Król kier, siedemnaście oczek.
- Jeśli rzeczywiście mnie kochasz,
obecność Rose oraz dwóch lokajów, pewnie by się na nią rzucił. Taką przynajmniej miała
Santos
- Nie mogę go wykonać.